Wydarzenia z sierpnia i września 1914 roku jednoznacznie dowiodły, że to ostatnie było zdecydowanym błędem. Przyznać jednakże trzeba, że sytuacja strategiczna Niemiec latem 1914 roku była znacznie trudniejsza niż w czasie, gdy Schlieffen opracowywał swój słynny memoriał. Niemcy liczyli się z rosyjskim zagrożeniem
11 listopada 2018 Tomasz Sanecki Upadek Polski w 1795 roku zapoczątkował 123-letni okres zaborów i niewoli, zakończony dopiero w 1918 roku, odzyskaniem przez nasz kraj niepodległości. Droga do niej była jednak naznaczona krwią Polaków walczących o swój kraj zarówno pod bokiem Napoleona Bonaparte, jak również w powstaniach – listopadowym i styczniowym. Dopiero jednak wybuch I wojny światowej, w której naprzeciwko siebie stanęli zaborcy Polski: Niemcy i Austria przeciwko Rosji, dało nadzieję milionom naszych rodaków na odzyskanie niepodległości. Próbę przezwyciężenia kryzysu politycznego i ratowania Rzeczypospolitej Obojga Narodów po I rozbiorze Polski w 1772 roku, Polacy zapoczątkowali wprowadzonymi reformami Sejmu Czteroletniego /1788 – 1792/ i uchwaleniem Konstytucji 3 Maja w 1791 roku. Mimo że Polacy próbowali ratować swój kraj wprowadzając reformy Sejmu Czteroletniego, przeciwnicy Konstytucji 3 Maja zawiązali konfederację w Targowicy w 1792 roku. Wkroczenie wojsk rosyjskich do Polski, wojna polsko – rosyjska w obronie konstytucji i przystąpienie króla Stanisława Augusta Poniatowskiego do targowiczan doprowadziło do upadku reform Sejmu Czteroletniego i II rozbioru Polski w 1793 roku. Kolejnym etapem walki o utrzymanie niepodległej Polski była Insurekcja Kościuszkowska zawiązana na krakowskim Rynku 24 marca 1794 roku, a jej efektem była wojna polsko – rosyjska. Do historii przeszła bitwa pod Racławicami 4 kwietnia 1794 roku, gdzie wojska polskie pod wodzą Tadeusza Kościuszki pobiły wojska rosyjskie dowodzone przez generała Aleksandra Tormasowa. Mimo że zwycięstwo to nie miało znaczenia militarnego, wpłynęło na morale wojsk polskich i społeczeństwa polskiego, tym bardziej, że w bitwie odznaczyli się kosynierzy. Zwycięstwo nie zostało jednak w pełni wykorzystane przez Polaków. W kolejnych bitwach, między innymi: 6 czerwca 1794 roku pod Szczekocinami, 8 czerwca pod Chełmem, 10 października pod Maciejowem powstanie kościuszkowskie upadło. Skutkiem przegranej wojny i upadku powstania był III rozbiór Polski w 1795 roku. Pomimo upadku Polski i wymazania naszego kraju z mapy Europy Polacy nigdy nie podali się i już w 1797 roku, a więc dwa lata po rozbiorach Rzeczypospolitej Jan Henryk Dąbrowski 9 stycznia 1797 roku podpisał z rządem Republiki Lombardzkiej umowę dotyczącą utworzenia polskich oddziałów w służbie i na żołdzie tejże Republiki. Oddziały otrzymały nazwę "Legiony Polskie Posiłkujące Lombardię", mundury i sztandary były zbliżone do polskich, język komend i stopnie wojskowe również były polskie. Niestety polskie wojska zamiast walczyć o wolność i niepodległość Polski, były wysyłane na wyspę Santo Domingo, gdzie tłumiły antyfrancuskie powstanie, a także do Hiszpanii. Polacy walczący u boku Cesarza Francuzów z jednej strony zasłużyli się w bitwach i wiernie służyli Napoleonowi Bonaparte, zaś z drugiej stanowili dla niego problem. Bonaparte wykorzystał Polaków jako kartę przetargową wobec zaborców – Prus, Austrii i Rosji. Strasząc ich odbudową niepodległej Polski trzymał ich w szachu. Jednocześnie Bonaparte wiedział, że stworzenie niepodległej Polski w granicach zbliżonych do przedrozbiorowych oznaczałoby wojnę z zaborcami. Tego Cesarz Francuzów nie chciał, dlatego zdecydował się po pokoju w Tylży w 1807 roku na kompromis i utworzenie Księstwa Warszawskiego z ziem II i III zaboru pruskiego, zaś w 1809 roku dołączono do niego ziemi III zaboru austriackiego. Mimo utworzenia Księstwa Warszawskiego to Napoleon Bonaparte nadał nowemu „tworowi państwowemu” konstytucję, która znosiła niewolę chłopów, wprowadzała równość wobec prawa i wzorowany na Francji ustrój zapewniający silną pozycję władzy wykonawczej. Władcą Księstwa z ramienia Cesarza Francuzów został król Saksonii Fryderyk August Wettyn, który jednak niedługo cieszył się „pozorną” władzą w Księstwie. Wojna Francji z Rosją w 1812 roku i klęska Napoleona Bonaparte doprowadziła do jego upadku, a w 1815 roku na Kongresie Wiedeńskim nie tylko podjęto decyzję o likwidacji Księstwa Warszawskiego, ale również zdecydowano, że z jego ziem stworzone zostało - połączone z Rosją unią personalną - Królestwo Polskie oraz podległe Prusom Wielkie Księstwo Poznańskie, zaś Kraków otrzymał statut Wolnego Miasta. Kolejna próba odzyskania przez Polaków niepodległości nadarzyła się piętnaście lat po wydarzeniach Kongresu Wiedeńskiego w 1830 roku. Wybuch powstania listopadowego z 29 na 30 listopada 1830 roku był kolejnym zrywem Polaków w dążeniu do odzyskania niepodległości. Pomimo początkowych sukcesów, zakończył się on sromotną klęską, która na długo zapadła Polakom w pamięci. Nadzieję Polakom na odniesienie zwycięstwa dały zwycięskie bitwy, jakie stoczyły wojska polskie pod Stoczkiem 14 lutego 1831 roku, 25 lutego pod Olszynką Grochowską /największa bitwa powstania/, Wawrem i Dębem Wielkim – 31 marca oraz Iganiami 10 kwietnia. Polacy nie potrafili jednak wykorzystać politycznie i wojskowo odniesionych zwycięstw, a klęską pod Ostrołęką 26 maja 1831 roku spowodowała utratę inicjatywy strategicznej i zmusiło wojska polskie do przejścia do defensywy. Przewaga wojsk rosyjskich, brak pomocy i jakiekolwiek reakcji mocarstw zachodnich wobec sprawy polskiej, ale również sama postawa przywódców powstania – niewierzących w możliwość zwycięstwa, doprowadziła we wrześniu do zdobycia Warszawy przez wojska rosyjskie przez feldmarszałka Iwana Paskiewicza, a w październiku do upadku całego powstania. Po upadku powstania listopadowego w 1831 roku nastąpiło nie tylko ograniczenie autonomii Królestwa Polskiego, zniesiono między innymi polski sejm, zlikwidowano polskie szkolnictwo wyższe, a wielu Polaków wywodzących się głównie z inteligencji opuściło kraj, co przeszło do historii jako tzw. Wielka Emigracja. Car zlikwidował polską armię, zniesiono koronację cara na króla Polski, a na miejsce konstytucji Królestwa Polskiego nadania w 1832 roku Statut Organiczny zgodnie z którym zlikwidowano odrębność Królestwa Polskiego od Cesarstwa Rosyjskiego, a żołnierzy polskich siłą wcielono do armii rosyjskiej, wprowadzono w Królestwie stan wojenny i okupację, jak również wzmożono rusyfikację ziem polskich. Kolejne próby odzyskania przez Polaków niepodległości również kończyły się klęską. W 1846 roku upadło powstanie krakowskie, czego efektem była likwidacja Rzeczpospolitej Krakowskiej i wcielenie jej do Austrii. Kilkanaście lat później, 22 stycznia 1863 roku wybuchło największe polskie powstanie w XIX wieku – powstanie styczniowe. Pochłonęło ono kilkadziesiąt tysięcy ofiar i miało ogromny wpływ na dążenia niepodległościowe kolejnych pokoleń Polaków. W powstaniu według oceny historyków doszło do ponad tysiąca starć, a w siłach polskich walczyło około 200 tysięcy osób. Powstańcy mimo początkowych sukcesów nie byli w stanie pokonać przeważających sił rosyjskich, których liczba dochodziła nawet do 400 tysięcy żołnierzy. Klęskę powstania dopełniło w kwietniu 1864 roku aresztowanie przywódcy powstania Romualda Traugutta i innych członków Rządu Narodowego, których w sierpniu stracono na stokach Cytadeli Warszawskiej. Upadek powstania styczniowego doprowadziło do kolejnych represji. Zniesiono w 1867 roku resztki autonomii Królestwa Polskiego, którego nazwę zmieniono na Kraj Nadwiślański, zlikwidowano budżet, Szkołę Główną Warszawską, a setkom miast wspierających powstanie odebrano prawa miejskie, doprowadzając je tym samym do upadku. Ponadto w 1874 roku zniesiono urząd namiestnika, w 1886 zlikwidowano Bank Polski, skasowano klasztory katolickie w Królestwie, a rząd carski doprowadził do konfiskaty ponad 1500 majątków ziemskich, jak również zintensyfikował rusyfikację ziem polskich. Klęska powstania styczniowego wstrząsnęła Polakami, którzy musieli czekać kolejne kilkadziesiąt lat, aż dojdzie do wojny, w której naprzeciwko siebie stanęli zaborcy Polski. Wybuch I wojny światowej w 1914 roku, w której naprzeciwko siebie stanęły Niemcy oraz Austro – Węgry, które wypowiedziały wojnę Rosji otworzył Polakom szansę na odzyskanie niepodległości. Sytuacja z każdym rokiem walk, zarówno na froncie zachodnim, jak i wschodnim prowadziła do osłabienia wszystkich walczących stron. W czasie Wielkiej Wojny Józef Piłsudski sformował Pierwszą Kompanię Kadrową, a niedługo potem Legiony Polskie, które walczyły u boku armii austriackiej, w Stanach Zjednoczonych działalność na rzecz odzyskania przez Polskę niepodległości prowadził Ignacy Jan Paderewski, a 8 stycznia 1918 roku prezydent USA Woodrow Wilson w orędziu do Kongresu przedstawił słynne 14 punktów, w którym 13 punkt odnosił się do sprawy polskiej: "Należy stworzyć niezawisłe państwo polskie, które winno obejmować terytoria zamieszkane przez ludność niezaprzeczalnie polską, któremu należy zapewnić swobodny i bezpieczny dostęp do morza i którego niezawisłość polityczną i gospodarczą oraz integralność terytorialną należy zagwarantować paktem międzynarodowym" Sytuacja w Europie w 1918 roku zmieniała się jak w kalejdoskopie. 3 marca Rosja zawarła traktat w Brześcku z Niemcami i Austro – Węgrami, wycofując się z wojny, a mimo to wojskom niemieckim, które przerzuciły swoje dywizje na zachodni front nie udało się go przełamać. Do ofensywy z kolei przystąpili alianci, którzy 6 sierpnia 1918 roku odnieśli ważne zwycięstwo nad Marną i powstrzymali niemiecką ofensywę. 8 sierpnia pod Amiens alianci rozpoczęli kolejną ofensywę całkowicie zaskakując wojska niemieckie. Niemcy w panice zaczęli się cofać, wielu się poddawało, a całkowite straty niemieckie tego dnia wyniosły około 30 tysięcy zabitych, rannych i wziętych do niewoli. 8 sierpnia został nazwany przez dowodzącego siłami niemieckimi gen. Ericha Ludendorffa czarnym dniem armii niemieckiej. Warto dodać, że przełamanie niemieckiego frontu pod Amiens było punktem zwrotnym i początkową fazą tzw. ofensywy stu dni, podczas której siły sprzymierzonych przeprowadziły szereg ataków na pozycje niemieckie we Francji, które zakończyły się rozejmem w Compiegne 11 listopada 1918 roku. 11 listopada 1918 roku to data przełomowa dla całej Europy i wielu europejskich narodów. Zawarty w Compiegne pod Paryżem rozejm zakończył działania wojenne na froncie zachodnim, a data ta uznawana jest za koniec I wojny światowej. Wojna kosztowała życie miliony żołnierzy i cywilów, ruinę gospodarczą wielu krajów, ale przede wszystkich rezultatem I wojny światowej była zmiana politycznej mapy Europy. Rozpadły się wielkie mocarstwa europejskie, jak: Niemcy, Austro – Węgry i Rosja, a na gruzach trzech zaborców odradzała się Polska. Na obszarze Królestwa Polskiego w nocy z 6 na 7 listopada, w uwolnionym spod okupacji Lublinie, ukonstytuował się lewicowy rząd z socjalistą Ignacym Daszyńskim na czele, a 11 listopada 1918 roku Rada Regencyjna przekazała uwolnionemu z twierdzy magdeburskiej Józefowi Piłsudskiemu władzę wojskową i naczelne dowództwo podległych jej wojsk polskich. Po 123 latach niewoli Polska odzyskiwała niepodległość, w obronie której przyszło jednak walczyć naszemu narodowi w kolejnych latach. Powstanie wielkopolskie, wojna polsko - bolszewicka, powstania śląskie, walki z Ukraińcami o Lwów, spór polsko - czeski i polsko - litewski. To wydarzenia, jakie wpłynęły na ostateczne ustalenie granic II Rzeczypospolitej Polskiej. Ciekawostką jest fakt, że mimo iż 11 listopada w okresie międzywojennym był obchodzony przez władze państwowe, to dopiero ustawą z 23 kwietnia 1937 roku uznano oficjalnie 11 listopada za Święto Niepodległości. W przytoczonej ustawie czytamy między innymi: „Dzień 11 listopada, jako rocznica odzyskania przez Naród Polski niepodległego bytu państwowego i jako dzień po wsze czasy związany z wielkim imieniem Józefa Piłsudskiego, zwycięskiego Wodza Narodu w walkach o wolność Ojczyzny – jest uroczystym Świętem Niepodległości”. Walka o utrzymanie niepodległości Polski oraz granice odrodzonego państwa swój początek wzięła we Lwowie. Walki o Lwów trwały od 1 listopada 1918 roku, gdy Ukraińcy zajęli kluczowe obiekty w mieście. Próba opanowania przez nich Lwowa była konsekwencją proklamowania 19 października państwa ukraińskiego przez Ukraińską Radę Narodową. Walki trwały aż do 22 listopada, kiedy polscy obrońcy, Lwowa wśród których była młodzież nazwana „Orlętami Lwowskimi”, wsparta oddziałami Wojska Polskiego na czele ppłk Michała Tokarzewskiego-Karaszewicza przejęła kontrolę nad miastem. Mimo przejęcia kontroli nad Lwowem wojska Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej dwa razy były bliskie zdobycia miasta – w grudniu 1918 roku i luty 1919 roku, jednak idące z odsieczą miastu oddziały gen. Wacława Iwaszkiewicza 19 marca wkroczyły do Lwowa. Kolejnym miejscem, gdzie Polacy chwycili za broń w obronie polskich ziem było powstanie wielkopolskie, które wybuchło 27 grudnia 1918 roku i doprowadziło do wyzwolenia spod władzy niemieckiej niemal całej Wielkopolski. Do 15 stycznia 1919 roku polskie oddziały wyzwoliły prawie całą Wielkopolskę. Walki zostały zawieszone po zawarciu rozejmu w Trewirze 16 lutego 1919 roku, a do dokumentu podpisanego wówczas przez Niemcy i państwa ententy, dodano punkt mówiący o zakończeniu walk z Polakami. Potyczki trwały jednak aż do czerwca 1919 roku, kiedy to na mocy traktatu wersalskiego Wielkopolska została włączona do odradzającego się państwa polskiego. Traktat wersalski podpisany w Wersalu 28 czerwca 1919 roku był jednym z najważniejszych dokumentów, jednak ukształtował powojenną Europę zaledwie na dwadzieścia lat. Narzucał pokonanym Niemcom bardzo ciężkie warunki. Obarczone zostały nie tylko odpowiedzialnością za wybuch wojny, narzucono na nie ogromne kontrybucje wojenne, ale przede wszystkim utraciły nie tylko terytoria na rzecz Francji, Belgii, Danii, Czechosłowacji, ale również Polski, wobec której straciły najwięcej ziem. Traktat Wersalski oddawał Polsce Poznańskie oraz większą część Prus Królewskich. W sumie ponad 45 tysięcy km2 z nieco ponad 3 milionami mieszkańców. Warto dodać, że Polska miała swoją oficjalną delegację na konferencji pokojowej. Nasz kraj w Paryżu reprezentowali premier i minister spraw zagranicznych Ignacy Paderewski oraz Roman Dmowski, którzy w imieniu odrodzonej Polski złożyli podpisy pod traktatem, a wspierało ich kilkudziesięciu uczonych i polityków, którzy tworzyli Delegację Polską. Do najważniejszego jednak starcia, które zadecydowało o losach Polski i jej niepodległości była wojna polsko – bolszewicka. Praktycznie przez cały jej okres przewagę w niej miały Wojska Polskie, czego efektem była wielka ofensywa kijowska, która zakończyła się 7 maja 1920 roku zdobyciem Kijowa. Sukces Wojska Polskiego spowodował wielki entuzjazm wśród polskiego społeczeństwa. Marszałek Sejmu Wojciech Trąmpczyński witając powracającego z wyprawy kijowskiej Piłsudskiego powiedział: "Sejm cały przez usta moje wita cię, wodzu naczelny, wracającego ze szlaku Bolesława Chrobrego. Od czasów Kircholmu i Chocimia naród polski takich triumfów oręża swego nie przeżywał...” Sukces związany ze zdobyciem Kijowa był jednak krótkotrwały. Wojska Armii Czerwonej dość szybko rozpoczęły kontrofensywy zarówno na froncie północno-wschodnim, jak i z rejonu Ukrainy. Wojska polskie spychane na Zachód nie potrafiły powstrzymać nacierających wojsk sowieckich dowodzonych przez Michaiła Tuchaczewskiego. Udało się to dopiero pod Warszawą, gdzie w dniach 12-15 sierpnia 1920 rozegrała się decydująca walka o Warszawę. Po niezwykle krwawych bitwach 16 sierpnia Polacy rozpoczęli znad Wieprza kontrofensywę, która zmusiła Armię Czerwoną do natychmiastowego odwrotu. Efektem końcowym wojny polsko – bolszewickiej była nie tylko obrona niepodległości i suwerenności Polski, ale również uniemożliwienie Rosji Radzieckiej przerzucenie rewolucji komunistycznej na Zachód Europy, czego nie rozumiały takie kraje jak: Wielka Brytania czy Francja. Ostatecznie delegacje polska i radziecka, które prowadziły rozmowy pokojowe w Rydze zawarły tam układ pokojowy 18 marca 1921 roku, który kończył wojnę polsko-bolszewicką i wyznaczał granice państwa polskiego na wschodzie. W walce o wolną Polskę nie sposób pominąć powstań śląskich, które przyczyniły się do przyłączenia części Górnego Śląska w 1922 roku do odrodzonej Rzeczypospolitej Polskiej. Wszystkie trzy powstania śląskie – I powstanie śląskie /trwające od 17 do 24 sierpnia 1919/, II powstanie śląskie /trwające od 19/20 sierpnia do 25 sierpnia 1920 roku/ oraz III powstanie śląskie /trwające od 3 maja do 25 czerwca 1921 roku/ miały wpływ na sytuację zarówno ludności polskiej na Górnym Śląsku, jak i przyłączenia części Śląska do odrodzonej Polski. Warto dodać, że szczególną rolę w walce o polski Śląsk odegrał Bytom - to właśnie tutaj znajdował się Polski Komisariat Plebiscytowy. Polski Komisariat Plebiscytowy rozpoczął działalność już 12 lutego 1920 roku w Bytomiu, a jego siedzibą był wykupiony przez władze polskie hotel „Lomnitz” przy ówczesnej ulicy Gleiwitzerstrasse 10. Osiem dni później, 20 lutego decyzją Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego, Polskim Komisarzem Plebiscytowym został mianowany Wojciech Korfanty. Głównym zadaniem Komisariatu było zorganizowanie głosowania oraz akcja propagandowa, w trakcie której prowadzono zbiórki pieniężne, organizowano wiece i komitety pomocy oraz drukowano tysiące broszurek, plakatów, wizytówek, znaczków i ulotek, aby przekonać mieszkańców Górnego Śląska do głosowania za przynależnością do Polski. Kręcono nawet filmy propagandowe oraz wydawano płyty z pieśniami patriotycznymi, jak również odnoszono się także do kwestii regionalnych, socjalnych, religijnych i historycznych. Przygotowania do plebiscytu trwały ponad rok, a stosunki polsko – niemieckie w tym czasie uległy dalszemu zaostrzeniu. Dochodziło do walk ulicznych, ataków na polskie redakcje gazet, a kulminacyjnym momentem okazał się 17 sierpnia 1920, kiedy rozeszła się na Śląsku fałszywa wiadomość o upadku Warszawy, rzekomo zdobytej przez wojska bolszewickie. W Katowicach doszło między innymi do polsko – niemieckich walk ulicznych, zaatakowano katowicką siedzibę Komitetu Plebiscytowego oraz doszło do zamordowania polskiego działacza – lekarza dr. Andrzeja Mielęckiego. Wydarzenia te skłoniły wówczas Wojciecha Korfantego do ogłoszenia z 19 na 20 sierpnia decyzji o wybuchu II powstania, które zakończyło się 25 sierpnia 1920 roku. Atmosfera wzajemnej wrogości utrzymywała się aż do czasu plebiscytu, który odbył się 20 marca 1921 roku. Plebiscyt okazał się dla strony polskiej bardzo niekorzystny. Objął on w sumie 1573 gminy, a zgodnie z wcześniejszym życzeniem strony polskiej w głosowaniu wzięło udział około 192 tysiące tzw. „emigrantów”, czyli osób urodzonych na Górnym Śląsku, ale zamieszkałych w czasie plebiscytu poza jego terenem. W głosowaniu wzięło udział około 1,2 mln uprawnionych do głosowania. Za Polską opowiedziało się 40,3% uprawnionych, za Niemcami 59,4%, olbrzymia większość emigrantów głosowała za Niemcami, było ich około 182 tysiące, zaś za Polską niecałe 10 tysięcy. Decydujące miało być jednak głosowanie za gminami, gdzie za Polską opowiedziały się 674 gminy, zaś za Niemcami 624. Wyniki plebiscytu nie zadowoliły żadnej ze stron. Polsce miało przypaść 25% rejonu plebiscytowego, głównie bez przemysłu ciężkiego, co było jedną z przyczyn wybuchu w nocy z 2 na 3 maja III powstania śląskiego. Decyzję o rozpoczęciu powstania podjęto również w hotelu „Lomnitz” 30 kwietnia podczas spotkania Wojciecha Korfantego z dowódcami wojskowymi. Warto dodać, że w hotelu „Lomnitz” gdzie znajdował się Polski Komisariat Plebiscytowy /wówczas przy ul. Gleiwitzerstrasse 10/, w latach 1922 – 1931 mieścił się Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej, zaś w latach 1931 – 1939 Dom Polski. Budynek hotelu spłonął w 1945 roku. Dzisiaj na budynku przy ul. Gliwickiej 17 znajduje się tablica upamiętniająca nieistniejący hotel „Lomnitz”, gdzie podejmowano kluczowe decyzje w związku z plebiscytem oraz wybuchem III powstania śląskiego, zaś na budynku przy ul. Gliwickiej 19 widniej tablica upamiętniająca Wojciecha Korfantego - śląskiego polityka, posła, komisarza i dyktatora III powstania śląskiego, który był jednym z ojców przyłączenia części Górnego Śląska do odrodzonej Polski w 1922 roku. 15 czerwca 1922 roku w Opolu przewodniczący Komisji Międzysojuszniczej generał Henri Le Rond oficjalnie przekazał Polsce przyznaną przez Komisję część Górnego Śląska. Dzień wkroczenia wojsk polskich na Górny Śląsk wyznaczono na 20 czerwca 1922 roku. Tego dnia pierwsze oddziały wojska polskiego na czele z 75 pułkiem piechoty (dawnym 1 Pułkiem Strzelców Bytomskich) wkroczyły do Katowic. 23 czerwca 75 pułk piechoty wkroczył do Królewskiej Huty, Rybnika i Hajduk Wielkich, zaś 26 czerwca do Łagiewnik, Chropaczowa, Lipin i Brzezin. Z biegiem czasu wojsko polskie zajmowało kolejne miejscowości polskiej części Górnego Śląska, który decyzją Ligi Narodów zostały przyznane Polsce. Zaraz po wkroczeniu wojsk polskich na teren Górnego Śląska Polacy rozpoczęli tworzenie polskiej administracji, a ziemi przyznane Polsce weszły w skład województwa śląskiego. Warto również podkreślić, że Polacy prowadzili spory z Czechosłowacją o Śląsk Cieszyński oraz Litwą o Wilno. Spór polsko - czechosłowacki zakończył się ostatecznie rozstrzygnięciem Rady Ambasadorów 28 lipca 1920 roku, na mocy której dokonano ostatecznego podziału Śląska Cieszyńskiego. Polska otrzymała jedynie powiat bielski i część cieszyńskiego aż po rzekę Olzę w sumie 1012 km2 z 141 tysiącami mieszkańców. Po stronie czeskiej na 293 tysiące ludności zostało około 75 – 100 tysiące Polaków, wszystkie kopalnie węgla kamiennego i ważny węzeł kolejowy w Bohuminie. Ostatecznie zarówno Polska jak i Czechosłowacja objęły władzę nad swoim terytorium 10 sierpnia 1920 roku. Z kolei w sporze z Litwą chodziło o przynależność Wilna. 9 października 1920 roku zbuntowane odziały gen. Lucjana Żeligowskiego weszły do Wilna. Tzw. bunt Żeligowskiego przeciwko rządowi w Warszawie był w rzeczywistości pozorowany i zaplanowany przez Józefa Piłsudskiego. W efekcie działań gen. Żeligowskiego powołana została Litwa Środkowa ze stolicą w Wilnie, która na mocy decyzji Sejmu Wileńskiego z 20 lutego 1922 roku została przyłączona do Polski. 24 marca 1922 r. Sejm Ustawodawczy w Warszawie ogłosił inkorporację Litwy Środkowej, która razem z Wilnem weszła w skład II Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym ostatecznie w 1922 roku, a więc prawie cztery lata po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, zakończyło się formowanie granic odrodzonej po 123 latach Rzeczypospolitej Polskiej, której powierzchnia wynosiła 386 tysięcy km2. O kształt nowych granic niepodległej Polsce musieliśmy stoczyć walki głównie z Niemcami i Rosjanami, ale nie możemy również zapominać o lokalnych konfliktach z Litwą i Czechosłowacją. O tym jednak, jakie będą granice naszego państwa nie decydowaliśmy sami. Warto dodać, że nie tylko Traktat Wersalski decydował o przynależności ziem do odrodzonej Polski. Również były to traktat z Saint-Germain-en-Laye z Austrią z 10 września 1919 roku /Galicja i część Śląska Cieszyńskiego/ Węgrami z Trianon z 4 czerwca 1920 roku /część Spiszu i Orawy/ czy decyzja Rady Ambasadorów w sprawie Górnego Śląska i Śląska Cieszyńskiego. To pokazuje, ja długotrwała i trudna była droga Polaków do utrzymania niepodległości, jak również formowania granic państwa, które powstało z gruzach trzech mocarstw Europejskich – Rosji, Niemiec i Austro – Węgier. Zdjęcia i mapy w tekście: Flagi za Wikimedia Commons oraz pixabay. 1. Mapa rozbiorów Polski w latach 1772 - 1795, źródło: Halibutt - opublikowano na licencji Creative Commons, za Wikimedia Commons; 2. Mapa Księstwa Warszawskiego 1807 rok, źródło: Maciej Szczepańczyk - opublikowano na licencji Creative Commons, za Wikimedia Commons; 3. Bitwa pod Iganiami podczas powstania listopadowego w 1831 roku, źródło: Georg Benedikt Wunder - opublikowano na licencji Creative Commons, za Wikimedia Commons; 4. Romuald Traugutt - ostatni dyktator powstania styczniowiego 1863 - 1864, źródło: opublikowano na licencji Creative Commons, za Wikimedia Commons; 5. Rozejm w Compiegne 11 listopada 1918 roku, źródło: Press photo published all over the world. Jan Dąbrowski "Wielka wojna 1914-1918", opublikowano na licencji Creative Commons, za Wikimedia Commons; 6. Józef Piłsudski i Ignacy Jan Paderewski (styczeń 1919), źródło: Adam Szelagowski "Wiek XX', Warszawa 1937, first published in January 1919 in Kurier Warszawski, opublikowano na licencji Creative Commons, za Wikimedia Commons; 7. Hotel Lomnitz w Bytomiu, źródło: ze zbiorów Czesława Czerwińskiego; 8. Tablica upamiętniająca Hotel Lomnitz w Bytomiu /ul. Gliwicka/, źródło: foto. Tomasz Sanecki; 9. Tablica upamiętniająca Wojciecha Korfantego, Polskiego Komisarza Plebiscytowego i dyktatora III powstania śląskiego, /ul. Gliwicka/, źródło: foto. Tomasz Sanecki; 10. Wojsko polskie na czele z gen. broni Stanisławem Szeptyckim wkracza do Katowic, 20 czerwca 1922, źródło: opublikowano na licencji Creative Commons, za Wikimedia Commons; 11. Mapa II Rzeczpospolitej w 1922 roku, źródło: Halibutt, DeirYassin & DJ Sturm, opublikowano na licencji Creative Commons, , za Wikimedia Commons. Wskazówki bibliograficzne: Andrzej Garlicki „Historia 1815–2004. Polska i świat”, Warszawa 2005. Batowski Henryk, Między dwiema wojnami 1919-1939. Zarys Historii Dyplomatycznej, wyd. 2, Kraków 2001. Batowski Henryk, Rozpad Austro-Węgier 1914-1918, Wrocław 1968. Bazylow Ludwik, Historia Rosji, wyd. 3, Wrocław, Warszawa, Kraków, Gdańsk, Łódź 1985. Chwalba Andrzej, Historia Polski 1795-1918, Kraków 2000. Czapliński Marek, Elżbieta Kaszuba, Gabriela Wąs, Rościsław Żerelik, Historia Śląsk, Wrocław 2002. Czubiński Antoni, Dzieje Najnowsze Polski do roku 1945, Poznań 1994. Czubiński Antoni, Historia Polski XX wieku, Poznań 2005Czubiński Antoni, Historia Powszechna XX wieku, Poznań 2003. Długajczyk Edward, Górny Śląsk po powstaniach i plebiscycie, Katowice 1977. Długajczyk Edward, Podział Górnego Śląska w 1922 roku [w:] Biblioteka Sejmiku Samorządu Województwa Katowickiego, z. 1, Katowice 1992. Dobrzycki Wiesław, Powstania Śląskie, Warszawa 1971. Dudziński Andrzej, Pułaski. Wielki mały rycerz, Wrocław 2010. Eckert Marian, Historia Polski 1914-1939, Warszawa 1990. Evans Martin Marix, Krach Cesarskich Niemiec. Przełomowy rok 1918 w dziejach Europy, Warszawa 2010. Gerwarth Robert, Pokonani. Dlaczego pierwsza wojna światowa się nie zakończyła (1917-1923), Poznań 2017. Hanke Edward, Historia I Pułku Strzelców Bytomskich”, Chorzów 1939. Hauser Przemysław, Walka Niemiec o utrzymanie prowincji śląskiej (październik 1918 – czerwiec 1919) [w:] Powstania śląskie i plebiscyt w procesie zrastania się Górnego Śląska z macierzą, pod red. Andrzeja Brożka, Bytom 1993. Horstenau von Gleise Edmund , Upadek Austro-Węgier, Oświęcim 2016. Jasienica Paweł, Rzeczpospolita Obojga Narodów – Dzieje agonii, Warszawa 1998. Jędruszczak Tadeusz, Powstania Śląskie 1919-1920-1921, wyd. 4, Katowice 1959. Jones A. Maldwyn, Historia USA, Gdynia 2016. Kawalec Krzysztof, Roman Dmowski, Wrocław – Warszawa – Kraków 2005. Kowalski Włodzimierz Tadeusz, Rok 1918, Warszawa 1978. Krasuski Henryk, Historia Rzeszy Niemieckiej 1871 – 1945, Poznań 1969. Krasuski Jerzy, Historia Niemiec, Zakład Narodowy im. Ossolińskich 2008. Krasuski Jerzy, Historia Rzeszy Niemieckiej 1871-1945, Poznań 1986. Lenard Stanisław Bogusław, Wywiał Ireneusz, Historia Polski w datach, Warszawa 2000. Lipiński Wacław „Walka zbrojna o niepodległość Polski w latach 1905–1918”, Warszawa 1990 Łukomski Grzegorz, Powstania Śląskie a wojna polsko-bolszewicka 1918-1921, [w:] Powstania śląskie i plebiscyt w procesie zrastania się Górnego Śląska z macierzą, pod red. Andrzeja Brożka, Bytom 1993. Markiewicz Marek, Historia Polski 1492-1795, Kraków 2002. Na granicy. Rzecz o czasach, ludziach i miejscach, wyd. 2, Gliwice 2008. O Powstaniu Krakowskim 1846, oprac. W. Bortnowski, Warszawa 1950. Olszewski Marian, Powstanie Wielkopolskie 1918-1919, Poznań 1978. Osica Janusz, O kształt Odrodzonej. Walka o granice, Warszawa 1978. Pajewski Janusz „Pierwsza wojna światowa 1914–1918”, Warszawa 2005 Pajewski Janusz, Pierwsza wojna światowa 1914-1918, Warszawa 2005. Parys Paweł, Śląsk na przełomie wojny i pokoju 1918 roku [w:] Śląsk, nr 11, 2008. Popiołek Kazimierz, Górnego Śląska droga do wolności, Katowice 1967. Powstania śląskie i plebiscyt w procesie zrastania się Górnego Śląska z macierzą, pod red. Andrzeja Brożka, Bytom 1993. Przewłocki Jan, Stosunek mocarstw zachodnioeuropejskich do problemów Górnego Śląska w latach 1918-1939, Warszawa-Kraków 1978. Przewłocki Jan, Władysław Zieliński, Plebiscyt górnośląski, [w:] W pięćdziesiątą rocznicę powstań śląskich i plebiscytu, pod red. Henryka Rechowicza, Katowice 1971. Reychman Jan, Historia Turcji, Wrocław – Warszawa – Kraków – Gdańsk 1973. Rostworowski Emanuel, Historia Powszechna. Wiek XVII, wyd. 10, Warszawa 2002. Ryżewski Wacław, Drugie powstanie śląskie, [w:] W pięćdziesiątą rocznicę powstań śląskich i plebiscytu, pod red. Henryka Rechowicza, Katowice 1971. Ryżewski Wacław, Trzecie powstanie śląskie (Węzłowe problemy walk zbrojnych), [w:] W pięćdziesiątą rocznicę powstań śląskich i plebiscytu, pod red. Henryka Rechowicza, Katowice 1971. Serczyk Władysław, Katarzyna II, wyd. 4, Wrocław – Warszawa – Kraków 2004. Sierpowski Stanisław, Polityka zagraniczna Polski międzywojennej, [w:] Dzieje narodu i państwa polskiego, t III, pod red. Józefa Buszki, Andrzeja Garlickiego, Warszawa 1994. Simms Brendan, Taniec mocarstw. Walka o dominację w Europie od XV do XXI wieku, Poznań 2015. Storożynski Alex, Kościuszko. Książę chłopów, Warszawa 2011. Suleja Włodzimierz, Józef Piłsudski, wyd. 2, Wrocław – Warszawa – Kraków 2004. Szelong Krzysztof, Gra o Zaolzie czy gra Zaolziem?, [w:] Rzeczpospolita – dodatek Kresy. Tadeusz A. Kisielewski „Wielka Wojna i niepodległość Polski”, Poznań 2014 Tyrowicz M., Jan Tyssowski i rewolucja 1846r. Dzieje porywu i pokuty, Kraków 1986. Żychowski M., Rok 1846 w Rzeczypospolitej Krakowskiej i Galicji,Warszawa 1956. Weitz Eri D., Niemcy weimarskie. Nadzieja i tragedia, Kraków 2011. Wereszycki Henryk, Historia Austrii, Warszawa 1972. Wójcik Zbigniew, Historia Powszechna XVI-XVII wieku, Warszawa 2002. Wrzosek Mieczysław, Działania bojowe w czasie pierwszego powstania śląskiego, [w:] W pięćdziesiątą rocznicę powstań śląskich i plebiscytu, pod red. Henryka Rechowicza, Katowice 1971. Wrzosek Mieczysław, Powstania śląskie 1919-1921, Zarys działań bojowych, Warszawa 1971. Wrzosek Mieczysław, Ważniejsze problemy badawcze powstań śląskich i plebiscytu [w:] Powstania śląskie i plebiscyt w procesie zrastania się Górnego Śląska z macierzą, pod red. Andrzeja Brożka, Bytom 1993. Zahorski Andrzej, Naczelnik w sukmanie, Kraków 1990. Zieliński Henryk, Społeczno-polityczne podłoże powstań śląskich, [w:] W pięćdziesiątą rocznicę powstań śląskich i plebiscytu, pod red. Henryka Rechowicza, Katowice 1971. Zienkowska Krystyna, Stanisław August Poniatowski, wyd. 2, Wrocław – Warszawa – Kraków 2004.Przedwojenne topograficzne mapy wojskowe. Mapy zostały wydane przez Wojskowy Instytut Geograficzny w latach 30. ubiegłego wieku. Zgodnie z adnotacją na skorowidzu prezentują stan na dzień 1 stycznia 1934 roku, choć na samych mapach można znaleźć również późniejsze daty. Najprawdopodobniej mapy obejmują zakres dat od 1931 do 1939 roku.Gdy w 1795 roku doszło do III rozbioru, Polska została wymazana z mapy świata. Dopiero 123 lata później, w listopadzie 1918 roku kraj odzyskał niepodległość. Nie oznaczało to jednak końca walk o odbudowę kraju. Proces kształtowania granic trwał do 1923 roku i okupiony był ciężkimi walkami. Droga do niepodległości Droga Polski do niepodległości była długa i ciężka. Mimo licznych powstań, wielu stoczonych bitew i oporu przeciwko zaborcom, dopiero w 1914 roku pojawiła się nadzieja na faktycznie odzyskanie kraju. W trakcie I wojny światowej po dwóch przeciwnych stronach stanęli dwaj zaborcy – Niemcy i Rosja, a Austro-Węgry, trzeci z zaborców, targane wewnętrznymi sporami i słabościami zaczynały tracić kontrolę nad zajmowanymi ziemiami. Legiony Polskie w 1914 roku Już od pierwszych miesięcy Wielkiej Wojny na terenach dawnego Państwa Polskiego zaczęły ożywiać się różne organizacje polityczne i niepodległościowe, oraz formacje paramilitarne. Działania te były koordynowane lokalnie, ale nie istniał żaden centralny plan odzyskania niepodległości. W pierwszych latach wojny sytuacja międzynarodowa chociaż ogólnie dawała szansę na zmiany, nie stwarzała realnych okazji do rozpoczęcia działań. Dopiero pod koniec 1916 roku zaczęło się to zmieniać. W grudniu car Mikołaj II ogłosił zamiar stworzenia wolnego Państwa Polskiego. Chociaż było to zagranie czysto propagandowe, mające na celu zachęcenie ludności do walki z Niemcami, był to również sygnał, że sprawa Polski nie została zapomniana. W styczniu 1917 roku prezydent Stanów Zjednoczonych, Woodrow Wilson po raz pierwszy oficjalnie zasugerował, że jednym z warunków nowego, powojennego ładu musi być utworzenie niepodległej Polski. W marcu Roman Dmowski przekazał przedstawicielom Ententy memoriał w którym wymienił tereny, które miałyby wejść pod kontrolę Polski. Działania te sprawiły, że kolejne państwa zaczęły angażować się w sprawę odzyskania niepodległości przez nasz kraj. Tank Piłsudskiego – improwizowany pojazd pancerny wykorzystywany przez oddziały niepodległościowe 4 czerwca 1917 roku we Francji utworzono pierwsze oddziały Wojska Polskiego. Miały one walczyć po stronie Ententy z Niemcami, a po uzyskaniu niepodległości, miały zasilić Polskie Siły Zbrojne. Równocześnie oddziały składające się z Polaków zaczęto formować w Austro-Węgrzech na bazie działających już od początku wojny formacji – Legiony Polskie. Niestety szybko je rozwiązano, kiedy ich członkowie odmówili złożenia przysięgi na wierność cesarzowi Niemiec w lipcu 1917 roku (tzw. Kryzys przysięgowy). Większość żołnierzy trafiła do obozów dla internowanych oraz więzień. Równocześnie Józef Piłsudski, będący jedną z najbardziej wpływowych postaci w Legionach został aresztowany i przewieziony do twierdzy w Magdeburgu, w której przebywał do listopada 1918 roku. We wrześniu 1917 roku powołana została na terenach Królestwa Polskiego, będącego pod kontrolą Niemiec tzw. Rada Regencyjna, sprawująca władzę tymczasową. Jej głównym celem miało być uspokojenie nastrojów społecznych i odsunięcie groźby powstania. W styczniu 1918 roku do grona orędowników powstania wolnego państwa Polskiego dołączył premier Wielkiej Brytanii, David Lloyd George. Równocześnie prezydent Wilson ponownie w orędziu noworocznym stwierdził, że należy utworzyć wolną Polskę. Józef Piłsudski na dworcu kolejowym w Warszawie 11 listopada 1918 roku Odzyskanie niepodległości Coraz bardziej niekorzystna sytuacja Niemiec na frontach jesienią 1918 roku, oraz problemy z utrzymaniem kontroli nad terenami zamieszkanymi przez Polaków sprawiały, że szanse na odzyskanie niepodległości przy wsparciu Ententy były coraz większe. Punktem kulminacyjnym był 7 października 1918 roku, kiedy Rada Regencyjna ogłosiła manifest proklamujący odbudowanie Państwa Polskiego. Wraz z rozpadem Austro-Węgier 16 października, na terenach dawnego zaboru Austriackiego zaczęły coraz aktywniej działać organizacje proniepodległościowe. 19 października powołana została Rada Narodowa Śląska Cieszyńskiego, a 28 października Polska Komisja Likwidacyjna w Krakowie, kierowana przez Wincentego Witosa. Powstanie wielkopolskie Ich członkowie rozpoczęli formowanie lokalnych struktur państwowych i oddziałów wojskowych, które zaczęły przejmować kontrolę nad kolejnymi miastami na terenie Galicji. 1 listopada we Lwowie doszło do walk między Polakami a Ukraińcami. Był to początek długiego procesu kształtowania wschodniej granicy kraju. 10 listopada Józef Piłsudski po opuszczeniu twierdzy w Magdeburgu przyjechał do Warszawy i nawiązał współpracę z Radą Regencyjną, która 11 listopada przekazała mu pełnię władzy nad odtwarzanymi oddziałami Wojska Polskiego. Tego samego dnia Niemcy skapitulowały, kończąc tym samym I wojnę światową. 14 listopada Piłsudski otrzymał pełną władzę cywilną, dzięki czemu możliwe stało się utworzenie nowych władz. 16 listopada do państwa Ententy wysłana została notyfikacja ogłaszająca powstanie niepodległego Państwa Polskiego. Kształtowanie granic Chociaż formalnie proklamowano niepodległość, a w Warszawie zaczęły powstawać władze państwowe, problemem było ustalenie granic nowego kraju. Przez kolejnych kilka lat młode władze Państwa Polskiego starały się zapanować nad procesem ustalania granic Polski. Nie obyło się jednak bez walk. Powstanie wielkopolskie W grudniu 1918 roku w Wielkopolsce wybuchło Powstanie wielkopolskie, które doprowadziło do ustalenia zachodniej granicy młodego państwa. O kształcie granicy wschodniej zadecydowały walki stoczone początkowo z oddziałami ukraińskimi oraz litewskimi a ostatecznie z bolszewicką Rosją. W 1920 roku na mocy plebiscytu ustalono, że Warmia i Mazury znajdą się pod kontrola Niemiec. Tym samym Polska otrzymała bardzo ograniczony dostęp do morza. Ostateczny kształt wschodniej granicy Polski ustalono 15 marca 1923 roku. Granica południowa na Śląsku wytyczona została dopiero 16 lipca 1922 roku na mocy porozumienia polsko-niemieckiego, będącego skutkiem trzech powstań śląskich. Wcześniej Śląsk Cieszyński, zamieszkany w znacznej części przez Polaków został przyznany Czechosłowacji na mocy postanowień konferencji w Spa w dniach 5 – 16 lipca 1920 roku. Mapa Polski po ostatecznym ukształtowaniu granic w 1923 roku Niepewna przyszłość Polska po odzyskaniu niepodległości ostatecznie objęła obszar 388 tyś. km², zamieszkany przez 27 mln osób, z których zaledwie 69 % było Polakami. Kraj był wyniszczony nie tylko zaborami oraz I wojną światową, ale również ciężkimi walkami granicznymi. Praktycznie wszystko trzeba było budować od podstaw, zwłaszcza, że tereny należące do poszczególnych zaborców posiadały zupełnie inną infrastrukturę. Niestety ciężka praca wykonana przez pełnych nadziei i determinacji Polaków legła w gruzach 1 września 1939 roku wraz z wybuchem II wojny światowej. Mimo kolejnej klęski, w 1945 roku Polska ponownie wróciła na mapę Europy, jednak dopiero w 1990 roku kraj odzyskał pełną wolność i niepodległość.
Mapa Polski 1921, 82,5 x 85,5 cm Wolne Miasto Gdańsk, plebiscyt Górny Śląsk. od Super Sprzedawcy. Stan. Nie wymaga renowacji. 210, 00 zł. 218,99 zł z dostawą. Produkt: Mapa Polski 1:1 500 000 1921 81,5 x 79,5 cm w skali 1:1 500 000. dostawa za 9 – 11 dni.
Prawie 30 lat temu, w 1991 roku, Władimir Putin jako młody urzędnik administracji Petersburga udzielił w programie reżysera Igora Szadchana wywiadu, z którego wynika, że już wtedy myślał o wskrzeszeniu unitarnego Imperium Rosyjskiego w granicach z 1914 roku. I do tego celu z maniakalnym wręcz uporem dąży przez całe życie. Redaktor naczelny portalu i czasopisma „Głos Polonii” „Chciałbym powiedzieć o tragedii, której doświadczamy dzisiaj – tragedii rozpadu naszego państwa. To tragedia. Myślę, że to właśnie przywódcy [przewrotu bolszewickiego] z października 1917 roku podłożyli bombę z opóźnionym zapłonem pod gmach unitarnego państwa, które nazywało się Rosja. W końcu, co oni zrobili? Podzielili naszą ojczyznę na księstwa dzielnicowe, których wcześniej nie było na mapie kuli ziemskiej. Obdarzyli te księstwa rządami i parlamentami. A teraz mamy to, co mamy. Jedyne, co zrobili i w ten sposób utrzymali kraj we wspólnych granicach, to drut kolczasty. Gdy tylko drut kolczasty został usunięty, kraj się rozpadł” – powiedział w programie Szadchana 39-letni Putin. Innymi słowy, młody aparatczyk marzył o odrodzeniu unitarnego Imperium Rosyjskiego w granicach z 1914 roku. I tak było przez całe życie. Potwierdzają to wszystkie jego późniejsze wypowiedzi i działania, jako prezydenta Rosji. Putin nie może pogodzić się z niepodległością krajów, które przed 1914 rokiem były częścią jednolitej carskiej Rosji. Wielokrotnie powtarzał tezy, które o tym świadczą. Podczas telemostu 17 kwietnia 2014 roku Putin wypowiedział się na temat prorosyjskiego separatyzmu na południowo-wschodniej Ukrainie. „[…] to Noworosja. Charków, Ługańsk, Donieck, Odessa nie były w składzie Ukrainy w czasach carskich. Wszystkie te terytoria zostały przekazane Ukrainie w latach 20.” – stwierdził. Rosyjskie roszczenia wobec południowo-wschodnich obszarów Ukrainy umotywował tym, że owe tereny w latach 1782-1783 zostały podbite przez księcia Potiomkina i carycę Katarzynę II. W grudniu 2019 roku podczas dorocznej konferencji prasowej Putin ponownie zademonstrował, że nie przestrzega uniwersalnej i podstawowej zasady prawa międzynarodowego dotyczącej nienaruszalności granic i stwierdził, że całe północne wybrzeże Morza Czarnego i wschodnia część Ukrainy są rdzennymi terytoriami rosyjskimi. „Co sugerował Władimir Iljicz Lenin? Zaproponował nie federację, ale konfederację. Na mocy tej decyzji grupy etniczne zostały przywiązane do określonych terytoriów i otrzymały prawo do odłączenia się od Związku Sowieckiego. Ale nawet te terytoria zostały okrojone w taki sposób, że nie zawsze odpowiadały tradycyjnym miejscom zamieszkania niektórych ludów, więc natychmiast pojawiły się punkty sporne. Nawet dzisiaj między byłymi republikami są takie miejsca. A nawet w Federacji Rosyjskiej jest 2000 takich punktów. Stalin był przeciwny takiej organizacji, ale ostatecznie zgodził się na leninowską formułę. […] Ale podczas tworzenia Związku Sowieckiego rdzenne rosyjskie terytoria, które w ogóle nie miały nic wspólnego z Ukrainą, całe [północne] wybrzeże Morza Czarnego, ziemie zachodniej Rosji zostały włączone w skład Ukrainy z dziwnym uzasadnieniem: »w celu zwiększenia odsetka proletariatu na Ukrainie«, ponieważ Ukraina była terytorium wiejskim. To dość dziwna decyzja, ale już została podjęta. To jest całe dziedzictwo budowania państwa przez Władimira Iljicza Lenina, a teraz my mamy z tym kłopot” – powiedział Putin. Jednak według prezydenta FR rosyjska agresja militarna na Ukrainę jest tylko jednym z etapów odrodzenia imperium rosyjskiego. Zachodni dyplomaci doskonale zdają sobie sprawę z apetytu rosyjskich imperialistów. Były unijny komisarz ds. stosunków zewnętrznych Chris Patten w wywiadzie dla portugalskiego „Diario de Noticias” oświadczył, że Putin wciąż dąży do przejęcia kontroli nad Polską i innymi państwami regionu. „Jego nie interesuje niepodległość państw Europy Środkowo-Wschodniej. Uważa, że powinny być one związane z Moskwą i z nikim więcej” – zaznaczył Patten. Jeśli spojrzeć na plany Putina, odwołując się do historii, łatwo przewidzieć, że jego następnym krokiem mogą być roszczenia wobec prawobrzeżnej Ukrainy i Polski, których tereny były częścią imperium rosyjskiego w okresie panowania Katarzyny II, i to zaraz po zajęciu Krymu oraz Dzikich Pól nad Morzem Czarnym. Popatrzmy na mapę Imperium Rosyjskiego z 1914 roku. Państwa bałtyckie, Finlandia i duża część Polski przed wybuchem I wojny światowej były integralną częścią carskiej Rosji. Jeśli teraz Putin cynicznie kłamie, że „Krym to ziemia rdzennie rosyjska”, to w przyszłości może powiedzieć coś podobnego o „Kraju Nadwiślańskim” (nazwa używana przez władze Rosji carskiej na określenie Królestwa Polskiego), ponieważ zarówno Półwysep Krymski, jak i Polska zostały zajęte przez Rosję w drugiej połowie XVIII wieku. Aneksja Krymu jest precedensem, który kiedyś może uzasadnić „historyczne” roszczenia Rosji wobec Polski. Władimir Żyrinowski, nadworny błazen Putina, w przededniu wyborów prezydenckich w 2018 roku powiedział: „Obywatele wybierają najwyższego władcę rosyjskiego świata. Świata, którego granic jeszcze nie wyznaczyliśmy”. Wcześniej, podczas wystąpienia przed rosyjskimi nacjonalistami na prorządowej manifestacji w Moskwie, oświadczył: „Trzeba domagać się, aby po rosyjsku mówiła nie tylko Ukraina, ale też Polska i Rumunia”. Z kolei czołowy rosyjski geopolityk Aleksander Dugin z maniakalnym uporem powtarza, że „Na kontynencie euroazjatyckim dla Polski nie ma miejsca”. Ten bardzo niebezpieczny światopogląd imperialny niesie ze sobą poważne zagrożenie dla Polski i innych krajów Europy Środkowo-Wschodniej. Zniekształcona przez Putina historia podważa podstawy prawa międzynarodowego i cały globalny system bezpieczeństwa. Włodzimierz Iszczuk ZOBACZ TAKŻE: Trzecie Imperium. O czym marzy gospodarz Kremla? Wróg u bram. Kreml chce zniszczyć Polskę i podbić Europę Putin usiłuje zdestabilizować Europę i wskrzesić strefę wpływów ZSRR Aleksandr Dugin: Na eurazjatyckim kontynencie dla Polski miejsca nie ma Nowy pakt Ribbentrop-Mołotow? Szaman Putina ujawnia plany Kremla Żyrinowski: Los krajów bałtyckich i Polski jest przesądzony. Zostaną zmiecione. Nic tam nie pozostanie Antypolonizm. Zwyczajny rosyjski faszyzm. Taką przyszłość dla Polski przygotowywała Rosja Raport: Rosja prowadzi wojnę hybrydową przeciwko Zachodowi. Europa Wschodnia na celowniku Kremla
Są to książki, które klienci wybierali przy okazji zakupu „Wielka wojna Polaków 1914-1918” autorstwa Andrzej Chwalba. Przegrane zwycięstwo. Wojna polsko-bolszewicka 1918-1920, książka wydana w 2020 roku. Tego starcia nie dało się uniknąć. Wielka Wojna właśnie się skończyła, ale powstały nowe punkty zapalne. Pierwszy raz Zamość pokazany został na mapie Polski w 1613 (nie ma go na mapach Królestwa z wcześniejszych lat, z 1584, a także na słynnej mapie Piscatora z ...1639, a nawet na renomowanych mapach angielskich z 1662, 1676 i 1719!). Oprócz map ogólnych kraju, później taktycznych (do 1940) jest też mapa regionalna z w. - Mapa z 1613 (Magni Ducatus Lithuaniae caeterarumque...), W. Blaeu, T. Makowski, Amsterdam, 1: 75x73 cm - Mapa z 1634 (Polonia Regnum et Silesia Ducatus), W. Janszoon, Amsterdam, 1: 46x57 cm (istnieją egzemplarze tej mapy - Uniw. Wrocławski bez oznaczenia Zamościa! na innej mapie z tego i 1638 roku - M. Merian, Amsterdam - też nie oznaczono Zamościa) - Mapa z 1648 (Le Royaume de Pologne), z wyd. Parallela Geographie Veteris..., Phillip Briet, Paryż, 16x20 cm; - Mapa z 1652 (brak danych) - Mapa z 1654 (Carte de Pologne et des Estats qui en dependent...), P. Duvall, Paryż, 1: 38x52 cm; - Mapa z 1655 (Estats de La Couronne de Pologne...), S. d'Abbeville, Paryż, 1: 44x60 cm; - Mapa z 1661 (Pologne), Pierre Duval, Paryż, 11x13 cm; - Mapa z 1666 (Haute ou Petite Pologne ou sont les Palatinats...), Nicolas Sanson, Paryż; - Mapa z 1669 (A Mapp of the Estates of the Crowne of Poland, where...), R. Blome, Londyn, małoskalowa, 41x28 cm; - Mapa z 1670 (Tabula nova totius Regni Poloniae...), Clement de Jonghe, Amsterdam, 43x56 cm; - Mapa z 1670 (Polonia Regnum, w Historia di Leopoldo Cesare, continente...), Gaspar Bouttas, Antwerpia, 34x43 cm; - Mapa z 1675 (Estats de Pologne subdivises suivant...), Guillame Sanson, Paryż, 1: 56x88 cm; - Mapa z 1675 (Nova totius Regni Poloniae Mangique Ducatus....), J. Sandrat, Norymberga, małoskalowa; - Mapa z 1678 (Stati della Corona di Polonia… w Mercurio Geographico),Giovanni de Rossi, Rzym, 43x57 cm; - Mapa z 1680 (Magni Ducatus Lithuaniae Tabula...), F. de Wit, Amsterdam, 44x52 cm (najbardziej kuriozalna lokalizacja Zamościa, który oznaczony został jako siedziba biskupa katolickiego!) - Mapa z 1683 (Estats de la Couronne de Pologne), Nicolas Sanson, Paryż, 19x25 cm - Mapa z 1684 (Estats de Pologne subdivises suivant,... w Atlas Nouveau), Guillame Sanson, Hubert Jaillot, Paryż, 61,89 cm; - Mapa z 1690 (Regni Poloniae et Ducatus Lithuaniae), J. Le Feuille, Amsterdam, 1: 57x65 cm (też taka sama wyd. 1710); - Mapa z 1692 (Les Estats de la Couronne de Pologne, subdivises...), A. Jaillot, Paryż, 1: 96x63 cm; - Mapa z 1692 (Estats de Pologne subdivises suivant l'estendue des Palatinats), Guillaume Sanson, Alexis-Hubert Jaillot, Amsterdam, 57x87 cm; - Mapa z 1696 (Estats de la Couronne de Pologne), Alexis- Hubert Jaillot, Amsterdam, 48x61 cm; - Mapa z 1696 (Regni Poloniae Vicinarumque Regionum...), Erik Dahlberg, Norymberga, 29x37 cm; - Mapa z 1697 (Regni Poloniae, Magni Ducatus Lithuaniae Coeterarumq...), C. Allard, Amsterdam, 1: 50x59; - Mapa z 1697 (Le Royaume de Pologne), Jean Nicoloas de Tillemont, Jean Baptiste Nolin, Paryż, 47x59 cm; i ta sama 1700 (Sedes Belli in Polonia et in Moscoviæ Turciæ ab...), C. Allard, Amsterdam, małoskalowa, 48x80 cm; - Mapa rekonstr. z 1897 (Rzeczpospolita Polska wieku XVII). ułożył i rys. Jan Babirecki Litogr. K. Kranikowski, Kraków, 1: 50x43 cm;XVIII w. - Mapa z 1700 (Carte des estats de Suede de Dannemaro et de Pologne), N. de Fer, Paryż, 1: 35x43 cm; - Mapa z 1700 (Reipublicae et Status Generalis Poloniae Nova Tabula...), Frederick de Wit, Amsterdam, 49x56 cm; - Mapa z 1700 (Regni Poloniae et Ducatus Lithuaniae, Voliniae...), Danckaerts, Amsterdam, 1: 49x58 cm; - Mapa z 1700 (Regni Poloniae et Ducatus Lithuaniae, Voliniae...), R&I. Ottens, Amsterdam, 50x58 cm; - Mapa z 1700 (Estats de la Couronne de Pologne), Nicolas Sanson II, Amsterdam, 19x26 cm; - Mapa z 1700 (Stati della Corona di Polonia…), Paolo Petrini, Neapol, 42x54 cm; - Mapa z 1700 (Poland w Geography Rectified, Robert Morden, Londyn, 11x13 cm; - Mapa z 1701 (Tabula nova totius Regni Poloniae...), wyd. Amsterdam, 1: 42x55 cm; - Mapa z 1702 (La Pologne dresée sur ce qu’en ont donne Starovolsk, Beauplan, Hartknoch...), Guillaume de l’Isle, Paryż, 49x64 cm; - Mapa z 1703 (La Pologne dresée sur ce qu’en ont donne Starovolsk, Beauplan, Hartknoch...), Guillaume de L`Isle, Paryż, 49x64 cm; - Mapa z 1703 (Regni Poloniae Magni Ducatus Lithuaniae Reliquarumque...), P. Schenk, Amsterdam, 1: 58x50 cm; - Mapa z 1703 (Les Estats de la Couronne de Pologne), Nicolas Sanson, Paryż, 20x25 cm; - Mapa z 1705 (Estates des Couronnes de Dannemark, Suede et Pologne), Nicolas de Fer, Paryż, 44x70 cm; - Mapa z 1705 (Les Estats de la Couronne de Pologne w Petit et nouveau atlas), Nicolas de Fer, Paryż, 14x20 cm; - Mapa z 1705 (Hanc Regni Poloniarum Magnique Ducatus Lithvaniae…), Johann Baptist Homann, Norymberga, 50x57 cm; - Mapa z 1706 (Le Royaume de Pologne avec ses confins w Atlas portatif, ou, le nouveau theatre de la...), Daniel de la Feuille, Amsterdam, 15x21 cm; - Mapa z 1707 (Hanc Regni Poloniarum Magnique Ducatus Lithvaniae…), Johann Baptist Homann, Norymberga, 50x57 cm; - Mapa z 1708 (Estats de la Couronne de Pologne subdivises suivant ... wyd. Atlas Francois), Guillame Sanson i Hubert Jaillot, Paryż, 47x65 cm; - Mapa z 1708 (La Pologne dresée sur ce qu’en ont donne Starovolsk, Beauplan, Hartknoch...), Guillaume de l’Isle, Paryż, 49x64 cm; - Mapa z 1710 (Regnum Poloniae divisum in Magnum Ducatum Lithuaniae…) Gerard i Leonard Valck, Amsterdam, 49x60 cm; - Mapa z 1711 (Poland corrected from the observations...), John Senex, Londyn, 66x95 cm; - Mapa z 1711 (Polon Lithuan Borus Pomer…), Petrus Schenk, Amsterdam, 49x58 cm; - Mapa z 1711 (Estats de la Couronne de Pologne...), Pieter Mortier, Amsterdam, 48x61 cm; - Mapa z 1711 (Estats de Pologne subdivises suivant l'estendue des Palatinats) z Atlas Nouveau), Guillaume Sanson Alexis-Hubert Jaillot, Amsterdam, 1711, 58x88 cm; - Mapa z 1715 (Regni Poloniae Magnique Ducatus Lithuaniae…), Johann Baptist Homann, Norymberga, 49x56 cm; - Mapa z 1717 (Estats de la Couronne de Polognede, wyd. L’atlas curieux), Nicolas de Fer, Paryż, 22x32 cm; - Mapa z 1717 (Le Royaume de Pologne avec ses confins w Nouvelle méthode pour apprendre la géographie universelle), Daniel de la Feuille, Lyon, 16x21 cm; - Mapa z 1718 (Poloniae & Lithvania… w Bequemer Schul- und Reisen Atlas), Johann Weigel&Johann Koehler, Norymberga, 28x35 cm; - Mapa z 1718 (La Pologne dresee sur ce qu'en ont donne Starovolsk, Beauplan, Hartknoch...), Guillaume de l'Isle, Paryż, 49x64 cm; - Mapa z 1720 (Regni Poloniae Magnique Ducatus Lithuaniae Nova...), Sz. Starowolski, J. Homan, wyd. Norymberga, 1: 60x52 cm; - Mapa z 1720 (Poland subdivided into its severall Palatinates...), Herman Moll, Londyn, 20x26 cm; - Mapa z 1724 (Regni Poloniae Magnique Ducat, Lithuaniae Nova ...Starovolcii), J. Homann, Norymberga, 1: 48x56 cm; - Mapa z 1724 (Regnum Poloniae ejusque confinia w Atlas Portatilis...), Johann Christoph Weigel, Norymberga, 14x18 cm - Mapa z 1726 (Estats de la Couronne de Pologne), Alexis- Hubert Jaillot, Amsterdam, 51x61 cm; - Mapa z 1728 (Poloniae Regnum ut et Magni Ducatus...), M. Seutter, Augsburg, 1:3: 50x57 cm (identyczne przedstawienia na wyd. z 1731, 1740 i 1770; - Mapa z 1729 (Regni Poloniae Magnique Ducat, Lithuaniae Nova... Starovolcii), J. Homann, Norymberga, małoskalowa, 41x56 cm; - Mapa z 1729 (Regni Poloniae Magnique Ducatus Lithuaniae), Johann B. Homann, Norymberga, 49x57 cm - Mapa z 1730 (Tabula Regni Poloniae Ducatus Lithuaniae...), G. Del'Isle, Amsterdam, 49x62 cm; - Mapa z 1730 (Estats de la Couronne de Pologne…), Pieter Mortier, Amsterdam, 48x60 cm; - Mapa z 1734 (Nieuwe Kaart van t’ Koninkryk Poolen… w Nieuwe en Boknopte Hand – Atlas), Isaak Tirion, 29x35 cm; - Mapa z 1734 (La Pologne dresee sur ce qu'en ont donne Starovolsk, Beauplan, Hartknoch...), Guillaume de L`Isle, Amsterdam, 49x63 cm; - Mapa z 1735 (La Pologne w Nouvel Atlas), Pieter van der AA, Amsterdam, 23x30 cm; - Mapa z 1735 (La Pologne et le Duche de Lithuania), wyd. Covens&Mortier, Amsterdam, 10x12 cm; - Mapa z 1736 (Les Etats De La Couronne De Pologne, sous les quels sont...), N. de Fer, Paryż, 1: 50x67 cm (też taka sama wyd. 1760); - Mapa z 1739 (Regni Poloniae Magnique Ducatus Lithuaniae Nova...), Sz. Starowolski, wyd. Norymberga, 1: 48x54 cm; - Mapa z 1740 (Geographische Vorstellung derer Königreiche Polen und Preussen… w Atlas curieux), Johann Stridbeck, Gabriel Bodenehr, Augsburg, 16x21 cm; - Mapa z 1740 (La Pologne dresée sur ce qu’en ont donne Starovolsk, Beauplan, Hartknoch... w Atlas Noveau), Guillaume de L`Isle, Amsterdam, 49x62 cm; - Mapa z 1745 (Le Royaume de Pologne le Grand Duche de Lithuanie), Georges Louis Le Rouge, Paryż , 51x65 cm; - Mapa z 1747 (XXVI Haupt Karte Polen, wyd. Auxilia Historica, oder Historischer Behülff...), Anselm Desing, Stadt am Hof, 11x14 cm; - Mapa z 1748 (Etats de la Courone de Pologne… z Atlas portatif, universel et militaire…), Gilles i Didier Robert de Vaugondy, Paryż, 17x22 cm; - Mapa z 1748 (Pohlen, die Länge rechnet... w Der kuriose und in allen Wissenschaften nützliche Dolmetscher…), Elias Back, Augsburg, 16x22 cm; - Mapa z 1749 (Reise Charte durch das Koenigreich Polen mit...), J. Schreiber, Lipsk, 1: 17x25 cm; - Mapa z 1750 (Mappa geographica Regni Poloniae), Tobias Johann Mayer, Norymberga, 49x55 cm; - Mapa z 1750 (Regno di Polonia divisio nei suoi palatinati), Giambatista Albrizzi, Wenecja, 30x36 cm; - Mapa z 1750 (Regnum Poloniae divisum in Magnum Ducatum...), G. Valk, Amsterdam, małoskalowa, 49x59 cm; - Mapa z 1752 (Le Royaume de Pologne, z Atlas Universel), Robert Didier Vaugondy, Paryż, 49x56 cm; - Mapa z 1753 (Tabula Geographica Regni Poloniae…), Leonhard Euler, Berlin, 32x38 cm; - Mapa z 1753 (Polonia Seraphico - observans, juxta Domicilia propriae et alienae jurisdictionis...), wyd. nn, małoskalowa, 50x60 cm (wg BN 1760, mapa dot. zakonów); - Mapa z 1754 (Estates de la Couronne de Pologne), Nicolas de Fer, Paryż, 22x32 cm; - Mapa z 1757 (Les Royaumes de Pologne et de Prusse),Tobias Johann Mayer, Paryż, 43x54 cm; - Mapa z 1759 (Mappa geographica ex novissimis observationibus repraesentans Regnum Poloniae…), Tobias Conrad Lotter, Augsburg, 49x58 cm; - Mapa z 1760 (Les Royaumes de Pologne et de Prusse), Jean Janvier, Paryż, 48x66 cm; - Mapa z 1765 (Royaume de Pologne, Duche de Lithuanie…, wyd. Atlas elementaire de la geographie), Pierre Bourgoin, Paryż, 37x45 cm; - Mapa z 1766 (A new and accurate map of Poland, Lithuaniae... wyd. Uniwersal History of the World), Emanuel Bowen, Londyn, 25x43 cm; - Mapa z 1768 (Gross und Klein Polen in seine Woiewodschaften...) wyd. Lipsk, małoskalowa (na mapie Zamość oznaczony graficznie jako miasto, natomiast jako twierdze - Bełz, Chełm, Lublin, Sandomierz!); - Mapa z 1769 (Royaume de Pologne w Géographie moderne avec une introduction), Louis Baptiste Jean L'Abbe Clouet, Paryż, 32x56 cm; - Mapa z 1770 (Nova Mappa geographica Regni Poloniae, Magni Ducatus Lituaniae..., ark. 3), G. Friedrich, Norymberga, 44x52 cm; - Mapa z 1770 (Regni Poloniae Magni Ducatus Lituaniae Nova Mappa Geographica..., arkusz I), 1:675 000, T. von Pfau, Berlin, 48x55 cm; - Mapa z 1771 (Mappa Geographica Regni Poloniae...), Anton Friedrich Büsching, Florencja, 46x 53 cm; - Mapa z 1772 (Carte de la Pologne divisée par provinces et palatinats... atlas, karta: Wojewodztwa Lubelskie...), wyd. Rizzi, Zannoni, Paryż, 1: 53x33 cm; - Mapa z 1772 (Tabula Poloniae et Lithuaniae geographica minor), Christian Benjamin Glassbach, Berlin, 50x55 cm; - Mapa z 1772 (Das ehemalige Königreich Polen nach den grenzen von 1772 mit...), C. Wolff, Hamburg (wyd. 1872), 1: 49x59 cm; - Mapa z 1772 (Le Royaume de Pologne), Robert Didier Vaugondy, Paryż, 50x62 cm; - Mapa z 1772 (Le Royaume de Pologne…), Jean Nicoloas de Tillemont, Jean B. Nolin, Paryż, 47x59 cm; - Mapa z 1772 (Map of Moscovy, Poland, Little Tartary and y Black Sea…) Herman Moll, Londyn, 61x99 cm; - Mapa z 1772 (Carte Generale de la Pologne avec tous les Etats…), Giovanni Antonio Rizzi-Zannoni, Paryż, 33x46 cm - Mapa z 1772 (Mappa Polski z panowania Stanisława Augusta w 1772, oprac. 1849), Z. Steinbrich, Warszawa, 1: 47x61 cm; - Mapa po 1772 (Accuratissima Regni Poloniae Nova Tabula Comirehendens Maioris et Minoris…), August, Reinier i Ottens, Amsterdam, 51x88 cm; - Mapa z 1773 (Carte Generale et itineraire de la Pologne), K. Perthes, Warszawa, 1: 32x34 cm cm; - Mapa z 1773 (Geographica Regni Poloniae, Tobias Johann Mayer, Norymberga, 48 x 54 cm; - Mapa z 1773 (Poland shewing the claims of Austria, Russia and Prussia, wyd. A new system of geography), Thomas Sen Kitchin Londyn, 19x29 cm - Mapa z 1775 (Poland, wyd. Atlas methodique), John Lodge, Paryż, 44,5 x 53,3 cm; - Mapa z 1775 (Bowle's new pocket map of the Kingdom of Poland and Grand Dutchy of Lithuania w Bowles universal atlas), Henry Carington Bowles, Londyn, 47x55 cm; - Mapa z 1775 (Carte curieuse des nouvelles limites de la Pologne), Louis Brion de la Tour, Paryż, 37x42 cm; - Mapa z 1775 (Mappa geographica ex novissimis observationibus repraesentans Regnum Poloniae…), Tobias Conrad Lotter, Augsburg, 49x59 cm; - Mapa z 1775 (Polen Litauen und Kurland), Berlin1: 44x50 cm; - Mapa Miega z 1779-1782; - Mapa z 1780 (Les Royaumes de Pologne et de Prusse), Jean Janvier, Paryż, 48x65 cm; - Mapa z 1780 (Mappa Geographica ex novissimis ebservationibus repraesentans Regnum Poloniae…) Tobias Conradi Lotter, w Atlas geographicus, Norymberga, 1: 58x48 cm; - Mapa z 1780 (La Pologne dresee sur ce qu'en ont donne Starovolsk, Beauplan, Hartknoch...), Guillaume de L`Isle, Paryż, 49x64 cm; - Mapa z 1782 (La Polonia divisa... wyd. Atlante novissimo, illustrato...), Antonio Zatta , Antonio Rizzi-Zannoni, Wenecja, 32x42 cm; - Mapa z 1782 (Poland shewing the Claims of Austria, Russia & Prussia), John Carry, Londyn, 20x30 cm; - Mapa z 1782 (Les Etats de la Couronne de Pologne w „Atlas general contenant le detail…”, Nicolas de Fer, Paryż, 47x59 cm, - Mapa z 1783 (Etats de la Couronne de Pologne), Jean-Baptiste Nolin, Paryż, 22x28 cm; - Mapa z 1783 (Present Poland Prussia &...)Samuel John Neele, Londyn, 38x41 cm; - Mapa z 1786 (Carte de la Pologne avec ses Démembremens), Thomas Sen Kitchin, Genewa, 40x50 cm; - Mapa z 1786 (Dritter Theil der Karte von Europa welcher das südliche Russland Polen und Ungarn), Jean-Baptiste Anville, Franz Anton Schrämbl, Wiedeń, 64x87 cm; - Mapa z 1787 (Royaumes de Pologne et de Prusse, wyd. Petit Atlas Moderne), Jean Lattre, Paryż, 20x27 cm; - Mapa z 1787 (A new map of the Kingdom of Poland w A general atlas describing the whole universe), Robert Sayer, Londyn, 49x66 cm; - Mapa z 1787 (Carte de la Prusse, de la Grande et Petite Pologne… w Universelle depuis le commencement du monde…), Louis Brion de la Tour, Paryż, 23x26 cm; - Mapa austriacka z 1788 (Generalkarte von Polen, Litauen, und den angraenzenden...), wyd. Wiedeń, 1: 85x98 cm (kolejne wydanie z 1793, z tą samą, pomieszaną lokalizacją okolicznych miejscowości, Zamościa i Nowego Zamościa); - Mapa z 1788 (Nova Mappa Geographica Regni Poloniae), Georg Friederich, Norymberga, 91x107 cm (w 16 częściach); - Mapa z 1789 (Triplice Ripartimento della Polonia fatto nel 1772), Antonio Zatta,Wenecja, 51x67 cm; - Mapa z 1789 (Cio che fù e cio che è al presente la Polonia), Bartolomeo Borghi, Carli Pazzini, Siena, 23x32 cm; - Mapa z 1790 (Poland Lithuania and Prussia from... w Grammar and present state of the several Kingdoms of the World), William Guthry, Thomas Kitchin, Londyn; - Mapa z 1790 (Etats de Pologne et de Lithuanie, z Atlas Historique...), Louis Brion de la Tour, Paryż, 28x32 cm; - Mapa z 1791 (A Map of Poland with its Dismembered Provinces w The habitable world described...), Samuel John Neele, Londyn, 18x19 cm - Mapa austriacka z 1791 (Des Koenigreichs Galizien und Lodomerien...), F. Reilly, Wiedeń, 1: 22x29 cm; - Mapa z 1791 (General Karte von der königlichen Republik Polen), Franz Johann Josef von Reilly, Wiedeń 22x33 cm; - Mapa z 1792 (La Pologne Divisee en Royaume de Pologne et les etats...), Jan B. Elwe, małoskalowa, Amsterdam, 49x61 cm; - Mapa z 1793 (Charte des Königreichs Polen), Ludwig Franz Güssefeld, Weimar, 52x59 cm; - Mapa z 1794 (Poland with its dismembred provinces, drawn from... z A general atlas being a collection of maps of the world…), Thomas Conder, Londyn, 22x28 cm; - Mapa z 1794 (A new map of the Kingdom of Poland w A new universal atlas), Robert Sayer, Londyn, 49x67 cm; - Mapa z 1794 (A new map of the Kingdom of Poland…, z A New Atlas of the Mundane System...), Samuel Dunn, Londyn, 33x46 cm; - Mapa z 1795 (Mappa geographica Poloniae), Tobias Johann Mayer, Norymberga, 45x52 cm; - Mapa z 1795 (Charte von Polen Preussen u. Galicien w Kleiner Atlas nach den neuesten..), Johann Georg Probst, Augsburg, 17x27 cm; - Mapa z 1795 (Bowle's new one-sheet map of Poland and Prussia w Bowles’s Universal Atlas), Henry Carington Bowles, Londyn, 48x55 cm; - Mapa z 1795 (Royaume de Pologne), Robert Didier Vaugondy, Paryż, 25x29 cm; - Mapa z 1796 (Polen nach seiner ersten and letzten, oder gaenzlichen Theilung), Johann Walch, Augsburg, 47x58 cm; - Mapa z 1796 (Polen nach seiner ersten, und letzten, oder gänzlichen Theilung), Johann Georg Probst, Augsburg, 49x58 cm, - Mapa z 1796 (A new & accurate map of Poland with its dismemberd Provinces wyd, General Atlas) Samuel John Neele, Edynburg, 29x34 cm; - Mapa z 1796 (Poland Shewing the Claims of Russia, Prussia & Austria from... w New geographical, historical and commercial grammar), William Guthry, Londyn, 19x23 cm; - Mapa z 1796 (Polen Litauen und Kurland), Berlin, 44x51 cm; - Mapa z 1796 (Karte von Polen), Franz Johann Josef von Reilly, Wiedeń, 62x76 cm; - Mapa z 1796 (Karte von Polen nach dem Petersburger Theilungstraktate), Franz Johann Josef von Reilly, Wiedeń 63x76 cm; - Mapa z 1798 (Carte generale de la Pologne, w Atlas Moderne Portatif), Citoyen Berthelon, Paryż, 18x21 cm; - Mapa z 1798 (Poland with its dismembered provinces, including Prussia w Universal atlas by Stackhouse), Samuel John Neele, 38x41 cm; - Mapa z 1799 (A Map of the Kingdom of Poland and Grand Dutchy…), Londyn, 1: 54x59 cm; - Mapa z 1799 (A map of the Kingdom of Poland and Grand Dutchy... w General Atlas), William Faden, Londyn, 55x63 cm; - Mapa z 1799 (Il Regno di Polonia con i smembramenti), Antonio i Giacomo Zatta, Wenecja, 21x23 cm; - Mapa z 1799 (La Polonia), Antonio Zattaso, Wenecja, 17x22 cm;XIX w. - Mapa z 1800 (Polens Ende durch die letzten Theilungen und Besitznehmungen...), K. Hübner, Lipsk, małoskalowa, 59x52 cm; - Mapa z 1801 (Poland z Atlas Universel), John Cooke, Londyn, 14x14 cm; - Mapa francuska z 1802 (La Pologne avec les Partages, z Atlas Universel pour la geographie de Guthrie” Alexandre Blondeau, Paryż, 20x24 cm; - Mapa z 1802 (La Pologne divisee en ses palatinats selon la derniere…), Antonio Zatta, Wenecja, 50x67 cm; - Mapa austriacka z 1803 (Ost Galizien Zweites Blatt… Zamoscer … Kreis,..) Joseph Kindermann, Kipferling, Liesganig, Wieden 1803, też Galizie orientale, de zamosk, , 1:537 000, 48x58, dwie różniące się wersje; - Mapa z 1804 (Carte Générale de la Pologne…, Giovanni Antonio Rizzi-Zannoni, Paryż, 33x46 cm; - Mapa z 1806 (Carta geologica totius Poloniae, Moldaviae... per Staszic), Warszawa, 1:1, 50x67 cm; - Mapa z 1806 (Charte von Polen), Ludwig Franz Güssefeld, Weimar, 46x52 cm; - Mapa z 1807 (Polen nach sejner ersten, und letzten, oder...), Johann Walch, Augsburg, 47x 58 cm - Mapa z 1807 (Polen in die dermaligen Besitzungen…), Franz A. Schrämbl, Wiedeń, 87x103 cm (16 części) - Mapa z 1807 (Charte von Polen), Ludwig Franz Güssefeld, Weimar, 52x58 cm; - Mapa z 1807 (Carte Generale et Itineraire de la Pologne…), Jan van Jagen, Amsterdam, 51x54 cm; - Mapa pruska z 1807 (Charte von Polen nach dem Frieden zu Tilsit...), wyd. Weimar 1810, małoskalowa; - Mapa z 1807 (Poland Shewing the Claims of Russia, Prussia and Austria from the best..., James Barlow, Suffolk, 18x21 cm; - Mapa austriacka z 1808 (Carte von West-Galizien... von Hieronimus Benedicti), wyd. Wiedeń, 1: 50x44 cm; - Mapa z 1810 (Charte von Koenigreich Preussen nebsst dem Herzogthum Warschau,), Ludwig Franz Güssefeld, Norymberga; - Mapa z 1811 (Generalkarte von Königreich Preussen...), Friedrich Daniel Sotzmann, Norymberga, 58x67 cm - Mapa pruska z 1812 (Schauplatz des Französisch-Russischen Krieges...), wyd. Berlin, małoskalowa; Zamość zaznaczony jako "duże miasto" (!), a nie twierdza, jak Chocim, czy Kamieniec); - Mapa amerykańska z 1814 (Poland, wyd. General Atlas), Matthew Carey, Filadelfia, 32x37 cm; - Mapa "pruska" z 1811-1815 (Topographisch-militärische Charte von dem Konigreichen Preussen und Polen...), wyd. Weimar, 1: 45x35 cm, unikalny egz. w zbiorach AP w Zamościu; - Mapa z 1812 (Poland z New Universal Atlas), John Cary, Londyn, 23x28 cm. - Mapa francuska z 1816 (Poland as Divided z World Atlas), John Thomson, J. i G. Menzies, Edynburg, 45x50 cm; - Mapa z 1817 (Come fu e come trovasi divisa al presente la Polonia w „Atlante geografico”, Bartolomeo Borghi, Florencja, 23x32 cm; - Mapa z 1817 (Nouveau Royaume de Pologne), De Robert Didier Vaugondy, Paryż, 50x63 cm; - Mapa z 1820 (La Polonia colle divisioni, Giuseppe Caniani, Mediolan 19x23 cm; - Mapa austriacka z 1824 (Koenigreich Galizien-Lodomerien...1790) J. Liesganig, Wiedeń, 1: 62x47 cm; - Mapa z 1826 (Mappa jeneralna Wojewodztwa lubelskiego...), J. Colberg, Warszawa, 1: 43x57 cm; - Mapa z 1827 (Mappa Polski i krajów okolicznych ze szczególnym wskazaniem... Atlas), J. Stawiński, Warszawa, małoskalowa, 52x38 cm; - mapa z 1828 (Karta Królestwa Polskiego obeymująca wszystkie miasta…), J. Kośmiński, Warszawa, 1: 55x45 cm; - Mapa z 1831 (Teatr woyny narodowey w roku 1831), wyd. Paryż, 1: 54x52 cm; - Mapa niemiecka z 1831 (Das Alte und Neue Polen...), E. Michaelis, Monachium, 1: 38x31 cm; - Mapa francuska z 1831 (Carte des ètats de Pologne et du Grand Duché de Lithuanie…), Eustache Herisson, Paryż, 46x64 cm; - Mapa z 1836 (Geognostysche General Karte von den Koenigreich Polen und Gallizien...), G. Pusch, Sztuttgart, Tybinga; - Mapa kwatermistrzostwa z 1839 (CP-50, kol. VI, sek XI), w zb. AGAD, repr. dokumentacja WKZ; - Mapa z 1840 (Carte Générale routiere historique et statistique des etats…), Leonard Chodźko, Paryż, 47x58 cm; - Mapa kwatermistrzostwa z 1843 (Topograficzna karta Królestwa Polskiego - jeden z 59 wycinków), 1: - Mapa angielska 1843 (A Map of the Kingdom of Poland, describing... wyd. A New General Atlas of Modern Geography), Wiliam Faden, Londyn, 55x62 cm; - Mapa niemiecka po 1846, Reymanna (arkusz wyd. Głogów, 1: 34x23 cm; - Mapa z 1849 (Das Koenigigreich Galizien), Weiland, Weimar, 1: 44x60 cm; - Mapa polska z 1859 Chrzanowskiego z 1859 (Karta dawnej Polski z przyległymi okolicami..., W. Chrzanowski, k. 33), wyd. Paryż, 1: 49x50 cm; - Mapa z 1867 (Mappa Królestwa Polskiego podług nowego podziału…), L. Herkner, Warszawa, 1: 38x29 cm - Mapa z 1867 (Karta Carstwa Polskago), wyd Ilina, Petersburg, 1: - Mapa z k. XIX w. (Dorożnaja Karta Liublinskoj Guberni), A Mancer ;XX w. - Mapa z 1904 - Epoka przełomu z wieku XVI-go na XVII-ty. Ziemie ruskie Rzeczpospolitej, w: atlasie Źródłowe dzieje Polska XVI-go A. Jabłonowskiiegp. Paryż; Mapa rosyjska z 1907 - Mapa austriacka z 1909, też 1914 kolor. (Spezialkarte der österreichisch-ungarischen Monarchie, Zone 3 Col. XXVIII, Zamość) 1: 38x47 cm; - Mapa austriacka z 1910 (Generalkarte Oesterreichischen Monarchie); - Mapa austriacka z 1914; - Mapa z 1915 Mapa Królestwa Polskiego Bazewicza, Warszawa, 1: 66x47 cm; - Mapa niemiecka z 1915 (Gruppe Breßt Litowßk - pomniejszona mapa ros.), 1: 49x44 cm; w zb. AP Zamościu; - Mapa niemiecka z 1915 (Karte des westlischen Russlands), 1: 39x35 cm, w zb. AP w Zamościu; - Mapa rosyjska z 1916 (ark. XXIX-14), 1: - Mapa austriacka z 1918 (KuK200K41-51 Generalkarte von Mitteleuropa, Wien), 1: różne wydania; - Mapa z 1922 (Rzeczpospolita Polska i kraje ościenne), WIG, Warszawa, 1: 76x72 cm; - Mapa WIG z 1932, 1: - Mapa WIG z 1936, 1: 39x35 cm, w zb. AP w Zamościu; - Mapa niemiecka z 1940 (Sonderausgabe ehem. Polen - niemieckie powiększenie WIG), 1:25 000.1914. Kampania serbska rozpoczęła się 28 lipca 1914 roku deklaracją wojny i ostrzałem artyleryjskim Belgradu następnego dnia [21]. 1 sierpnia austro-węgierskie armie przekroczyły granice na rzece Drinie . Pierwszy atak na Serbię, sierpień 1914.
Jesteś tutaj Reklama Mapy wg. wydarzeń. Klikać na cyfry. 1914 Wybuch I wojny światowej Oblężenie przemyśla Bitwa pod Warszawą i Iwanogrodem Bitwa pod Łodzią 1915 Bitwa gorlicka "Wielki odwrót" 1916 Ofensywa Brusiłowa 1917 Ofensywa Kiereńskiego i Operacja Albion Przewrót bolszewicki 1918 Królestwo Litwy Operacja Faustschlag, Pokój w Brześciu Rozpad Austro-Węgier Bitwa o Lwów Piłsudzki przejmuje władzę wojskową 1919 samoobrony kresowe konflikt o Cieszyn bitwa o Pińsk zajęcie Wilna powstanie Hryhorjewa ofensywa Hallera w Galicji Wschodniej ofensywa czortkowska apogeum ofensywy "Białych" 1920 Polsko-Łotewska ofensywa Polska odzyskuje dostęp do morza zdobycie Mozyrza wyprawa Kijowska sowiecka ofensywa na Białorusi Ofensywa Budionnego Ofensywa Tuchaczewskiego Bitwa Warszawska II powstanie śląskie, kontrofensywa ofensywa na Wołyniu "Bunt" Żeligowskiego zawieszenie broni 1921 pokój ryski III powstanie śląskie II pochód zimowy 1922 Włączenie Litwy Środkowej do IIRP Przyłączenie Śląska do Polski Utworzenie ZSRR 1923 Włączenie Okręgu Kłajpedy do Litwy 13743 odsłony Reklama 8/11/2006, 21:47. Witam; Poszukuje Mapy Polski ( kontury ) po 1648 roku i nie moge ją znaleźć jeżeli nie będę miał to będę musiał na niej zaznaczyć sąsiadów ówczesnych, rzeki, regiony, miasta itp Błagam o pomoc; próbowałem tutaj szukać ale opcja szukaj coś szwankuje. Popis položky Generalkarte von West-Russland und den angrenzenden Ländern bis Wien und Budapest mit besonderer Berücksichtigung der Eisenbahnen und mit Angabe der russichen Stationen / entworfen und gezeichnet von Gustav Freytag ; Bearbeitet von K. : Eigentum und Verlag von Artaria & Comp., 1914 (Wien : Druckerei-u. vorm. Jos. Eberle & Co).1 mapa : litogr. kolor. ; 110 x 81 cm.; złożona w okładce [ca 1:1 500 000], podziałka liniowa w km., wiorstach i milach. Rzeźba terenu przedstawiona metodą kreskową. Zamieszczono legendę. Granice państw zaznaczono mapa obejmująca niemal całość ziem dawnej Rzeczypospolitej, u progu I Wojny Aukce VI Kolekcjonerska Aukcja Księgarni Światowid Kielce gavel Ceny včetně aukčního poplatku Zobrazení: 74 | Oblíbené: 1 infoPravidla aukce format_list_numberedPodmínky používání assessmentPříhozy forumFAQ account_balanceO prodejci Aukce Księgarnia Światowid VI Kolekcjonerska Aukcja Księgarni Światowid Kielce Průběh licitace Licitovat se budou všechny položky Aukční poplatek nevybírá žádné doplatky za licitaci. Příhozy 1 > 10 100 > 20 200 > 20 500 > 50 1 000 > 100 2 000 > 200 5 000 > 500 10 000 > 1 000 ∞ Podmínky používání Organizatorem aukcji jest P. W. Światowid Marta Lorek, NIP 6570001809, 25-315 Kielce, ul. Starodomaszowska 30/ podane w katalogu są cenami wywołania (w PLN). Ceną nabycia jest cena wylicytowana, do której Organizator dolicza 10 % opłaty aukcji można wziąć udział przez Internet po uprzednim zarejestrowaniu się i zapoznaniu z zasadami i techniką z systemem aukcyjnym, zamówienia złożone przez portal będą uwzględniane w trakcie trwania licytacji i od razu pojawiają się na ekranie, w ten sposób uzyskana suma stanowić będzie cenę wywoławczą dla aukcji online, w przypadku odnotowania kilku zamówień na jedną pozycję, licytacja rozpocznie się od przedostatniego pod względem wysokości limitu powiększonego o jedno o obiektach aukcyjnych udzielamy pocztą elektroniczną. Pytania prosimy kierować na adres mailowy: [email protected]Zakupione obiekty zostaną wysłane po uprzednim uiszczeniu całości należności. Prawo własności zakupionych obiektów przechodzi na Nabywcę w momencie dokonania całej wpłaty Prosimy o przestrzeganie 7-dniowego terminu płatności od daty otrzymania rachunku za zakupione pozycje. Po tym terminie naliczane będą ustawowe wysyłki wynoszą 12 zł netto kurier InPost lub Poczta Polska, wg Narodowa, Biblioteka Jagiellońska, Muzeum Narodowe oraz inne muzea rejestrowane korzystają z prawa pierwokupu po wylicytowanych cenach (Dz. U. 1996 Nr 5 poz. 24 ustawa z dnia 21 listopada 1996 r.).Organizator nie ponosi odpowiedzialności za ukryte wady fizyczne oraz wady prawne zakupionych obiektów. Wszelkie reklamacje będą rozpatrywane zgodnie z przepisami prawa ma prawo do wycofania obiektów z licytacji bez podania wywozu materiałów bibliotecznych za granicę reguluje ustawa z dn. 18 marca 2010 r. o ochronie zabytków i opiece nad aukcji wyraża zgodę na otrzymywanie, w tym pocztą elektroniczną, korespondencji handlowej i marketingowej organizatora aukcji..W przypadku transakcji na kwotę powyżej 10 tys. zł (po uwzględnieniu ceny wraz z opłatą organizacyjną i kosztami dostawy), Uczestnik aukcji jest zobowiązany do przekazania Organizatorowi dodatkowo numeru PESEL, w celu zarejestrowania transakcji w Księdze ewidencyjnej zabytków, zgodnie z zapisami ustawy z dn. 18 marca 2010 r. o ochronie zabytków i opiece nad uczestników aukcji będą przetwarzane tylko i wyłącznie dla celów realizacji zamówienia. O prodejci Kontakt Księgarnia Światowid room ul. Starodomaszowska 30 / 4625-315 Kielce phone +48413438013+48602364811 Chcete-li licitovat, přihlaste se Chcete licitovat? Přihlaste se a připojte se k aukci Přihlásit se Zadejte limit Licitovat Potvrzuji zadání limitu Váš limit: Nabídka byla zaokrouhlena, aby splňovala požadavky tabulky příhozů Potvrzuji podání nabídky Vaše nabídka: Nabídka byla zaokrouhlena, aby splňovala požadavky tabulky příhozů Zaslat dotaz Prosím o zaslání informací o dostupnosti této položky a o případné aktuální kupní ceně 3D pohled Potvrzuji zadání limitu Mapa Polski, litografia 1914 r. Vyvolávací cena: 26 EUR (120 PLN) Vizualizace Vaše poznámka Chcete-li dodat záznam, přihlaste se Přihlásit se Zgłoś uwagi Chcete-li poslat zprávu, přihlaste se Přihlásit se SMS informace Wyślij powiadomienie SMSem w trakcie licytacji na kilka pozycji wcześniej Politika vrácení Dopravné Added to cart The product is already in the cart Název Mapa Polski, litografia 1914 r. check_circle Uložené Poslat zprávu pořadateli aukce Chcete-li poslat zprávu, přihlaste se Přihlásit se Přidat do kalendáře pJMXRb.